Weer een gesprek met woningcorporaties de Alliantie-vertegenwoordiger die ik eerder in de Villa en op een Planteam-bijeenkomst sprak. Na afloop van een bijeenkomst over de wijk lukt het mij om hem aan te schieten. Opnieuw krijg ik de verzekering dat hij zijn best doet, maar dat hij er maar niet in slaagt de toezichthouder te pakken te krijgen. Ik zeg hem dat er nu meer dan twaalf maanden verstreken zijn. De tijd begint nu echt te dringen, want vanaf 22 februari krijg ik gasten uit het buitenland. Al die klussen die zijn blijven liggen, zijn toch in één dag te klaren? En in een wat trager tempo moet het in twee dagen gebeurd zijn. Als woningcorporaties de Alliantie alles voor 10 februari in orde brengt, kan ik in tien dagen eindelijk doen wat ik twaalf maanden lang niet kon doen: schilderen, laminaat leggen en het huis inrichten. Gebeurt er voor 10 februari niets, dan zal ik kijken wat ik dan nog wél kan doen. Zijn reactie: bedreig je me nu? Ik zeg dat ik niemand bedreig en voeg eraan toe dat dit een oude truc is: als je je mond niet opentrekt, krijg je het verwijt dat je om die reden niets voor elkaar krijgt, en als je wel je mond opentrekt, vinden ze dat je dreigende taal uitslaat. Het is dus nooit goed.
Bedreigender vind ik de situatie waarmee ik nu al twaalf maanden kamp. Ik maak mijn oude voornemen om een open brief te versturen kenbaar. Wellicht kan zoiets een doorbraak forceren.
De woningcorporaties de Alliantie-man raadt me aan een brief te richten aan de directie van De woningcorporaties de Alliantie. Hij zou ervoor zorgen dat er een antwoord op komt. Ook al heb ik tal van dit soort beloftes gehoord, ik besluit toch maar weer mee te spelen. We zullen wel zien waar het schip strandt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten